οι InMeus ξεκίνησαν την κοινή πορεία τους στις 4 Απριλίου του 2007 σε ένα προάστιο της Θεσσαλονίκης και συνεχίζουν σε ένα άλλο, ενοικιαστές της ζωής και των σπιτιών τους.
Από το τέλος της δεύτερης δεκαετίας της ζωής τους, στην άνοιξη της τρίτης ξεκίνησαν να ενυλώνουν τις καλλιτεχνικές τους φύτρες σιγά σιγά και σταθερά μέσα από ατέρμονες συζητήσεις . Έχοντας τις υποχρεώσεις των κλασσικών νεοελλήνων της γενιάς τους, παλεύουν όπως οι περισσότεροι με την καθημερινότητα. Κοινές αγωνίες, παρόμοιες κοσμοθεωρίες, ανάγκη δημιουργίας και προσφοράς στο σύνολο και στον εαυτό τους, έφερε κοντά και ένωσε το δυναμικό τους. Βήμα βήμα, συγχορδία συγχορδία, στίχο στίχο , εικόνα εικόνα, φτιάχνουν με μεράκι, ελεύθερο πνεύμα και αγάπη τη δική τους ερμηνεία της ζωής. Προβλήματα πολλά. Είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά. Αυτοί όμως συνεχίζουν να πλησιάζουν το ιδανικό της παιδικής τους ηλικίας...
Η θεώρηση του Αλέξανδρου Νέρου είναι πως για το τώρα δεν είναι ο ίδιος τίποτα άλλο από ένα συνονθύλευμα κβάντων. Η προσπάθεια του έγκειται στο να βάλει σε τάξη τις δομές του και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις –που χρέος ουράνιο, γήινο και θεϊκό έχει- ώστε να γίνει πραγματικός άνθρωπος... Τελικός στόχος η μετουσίωση στο τίποτα.
Η θεώρηση της Βάσιας Αστράφτη είναι απλά να ακολουθεί με όλη της την αγωνία τη φύση. Προσπαθεί να εναρμονιστεί μαζί της, να τη νιώσει, να την αφομοιώσει, να γίνει φύση... Τελικός στόχος το ένα... και αυτό το ένα να μην υπάρχει.
Η σύνθεση τους: InMeus , Pro Salute Populis, Salvadores Dei!
Υ.Γ. Ας ετεροπροσδιοριστούμε λίγο.
Ο Κάρολος Κουν έλεγε << κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας >>.
Ο Γκαίτε έλεγε ότι για να αντιπαρέλθουμε απέναντι στην επίγνωση του θανάτου και τη μιζέρια της ζωής αντιπαραβάλλουμε τρία πράγματα: πρώτον την τέχνη, δεύτερον τον αγώνα και τρίτον τον έρωτα.
και τέλος
Ο Λόρκα υπενθυμίζει: << Κάθε πρωί λησμονώ ότι έγραψα την προηγούμενη μέρα.Είναι το μυστικό της μετριοφροσύνης και του θάρρους. Κάποτε όταν βλέπω τι συμβαίνει στον κόσμο λέω μέσα μου: "Τι ωφελεί να γράφουμε". Αλλά πρέπει να δουλεύει κανένας, να δουλεύει. Να δουλεύει ακόμα κι όταν νιώθει καμιά φορά πως κάνει μια μάταιη προσπάθεια. Να δουλεύει για να διαμαρτύρεται. Γιατί η πρώτη κίνηση θα 'ταν να φωνάζει, κάθε μέρα, ξυπνώντας σ' έναν κόσμο γεμάτο αδικίες και αθλιότητες : "Διαμαρτύρομαι! Διαμαρτύρομαι!" >>.
ShoutMix chat widget
Posts
No comments:
Post a Comment