Ψυχώσεις, νευρώσεις και μανίες
τα υλικά μας έγιναν
της ζωής τη δυσκολία
για να βγάλουμε
την τρέλα υιοθετήσαμε
την απομόνωση ερωτευτήκαμε
και τις στιγμές που αναλαμπές
στο νου περνάνε
μια συντροφιά γυρεύουμε
και πως παραμιλάμε…
Το τίμημα το μισοξέραμε
όταν μπετόν τη γη γεμίζαμε
αόρατες σκιές, τον αέρα μπολιάζαμε
μαύρα φαντάσματα στη θάλασσα ξεβράζαμε…
Ψυχώσεις, νευρώσεις και μανίες
τώρα μας πότισαν
και από το κορμί, το νου
και την ψυχή μας ξεχειλίζουν…
Τι να πω εγώ, τι να πεις εσύ
ήρθε η ώρα, ήρθε η αρχή
οι χρυσοί αυτοί γιατροί
ο ήλιος, ο αέρας και γη
ας είναι οι πρώτοι μας
Θεοί που την αγάπη πάλι
θα μας μάθουν
αν και πληγωμένοι και αυτοί…
Στον αγώνα τώρα ας μπούμε,
μη σκοτίζεσαι η τρέλα είναι κοινή
!