Sunday, December 28, 2008
Thursday, November 13, 2008
΄Ενα Γράμμα...
02.03.2008
01:28
Σου γράφω σε μια σελίδα από το ημερολόγιό μου. Σου πήρα την εφημερίδα που ήθελες. . . Κάτι τέτοιες στιγμές σωπαίνω και ‘γω. . . Ούτε λόγος, ούτε γράμμα έχω για να ειπωθεί η να γραφτεί. . . Ωστόσο ψάχνω. . . Ψάχνω το λόγο. . . Ψάχνω τη λέξη. . . Χαμένος ο λόγος. . . Χαμένος εγώ. . . Σιωπή λέξη. . . Σωπαίνω εγώ. . . Λύπη στο στόμα μου έχει χαραχτεί. . . Ξέρω καλά. . . Πως σε πληγώνω. . . Βλέπω πως τέτοιες στιγμές μαριονέτα είμαι… μια μαριονέτα που παίζω ρόλους που με βάζω…η αλήθεια είναι πως χρόνια τώρα τους παλεύω…και ο εαυτός μου παλεύει εμένα…καθρεφτίζει την αγανάκτηση μου στους καθρέπτες των ματιών σας…βίαιη είναι η πνοή του…βίαιος και ‘γω…
Το λυπάμαι είναι αυτό που θέλω να σου πω…σε κάνω να υποφέρεις και ξέρω πως δεν είναι η πρώτη φορά…έχω κάνει και άλλους έτσι…αλήθεια ψάχνω…ψάχνω…ψάχνω…ψάχνω… τον πραγματικό μου εαυτό…όχι τη μαριονέτα…
Σε φιλώ…
(Κάτι απίθανο συνέβη μόλις τελείωσα τη φράση…)
Μια παγωμένη μαριονέτα είμαι με ξεχειλωμένα σκοινιά…
Μαριονέτα θύμισε η ζωή μου σήμερα...
Μαριονέτα άκουσε η ψυχή μου σήμερα...
Μαριονέτα άγγιξε το κορμί μου σήμερα…
Μαριονέτα φίλησε το μυαλό μου σήμερα...
Μαριονέτα έγινα μες το χρόνο σήμερα...
Μαριονέτα κούνησα μες το λόγο σήμερα
Μαριονέτα γύρευα μες την άμπωτη σήμερα…
Μαριονέτα ένιωσα μες τη καρδιά σήμερα…
Μαριονέτα φόρεσα και τα λάθη μου αναγνώρισα…
01:28
Σου γράφω σε μια σελίδα από το ημερολόγιό μου. Σου πήρα την εφημερίδα που ήθελες. . . Κάτι τέτοιες στιγμές σωπαίνω και ‘γω. . . Ούτε λόγος, ούτε γράμμα έχω για να ειπωθεί η να γραφτεί. . . Ωστόσο ψάχνω. . . Ψάχνω το λόγο. . . Ψάχνω τη λέξη. . . Χαμένος ο λόγος. . . Χαμένος εγώ. . . Σιωπή λέξη. . . Σωπαίνω εγώ. . . Λύπη στο στόμα μου έχει χαραχτεί. . . Ξέρω καλά. . . Πως σε πληγώνω. . . Βλέπω πως τέτοιες στιγμές μαριονέτα είμαι… μια μαριονέτα που παίζω ρόλους που με βάζω…η αλήθεια είναι πως χρόνια τώρα τους παλεύω…και ο εαυτός μου παλεύει εμένα…καθρεφτίζει την αγανάκτηση μου στους καθρέπτες των ματιών σας…βίαιη είναι η πνοή του…βίαιος και ‘γω…
Το λυπάμαι είναι αυτό που θέλω να σου πω…σε κάνω να υποφέρεις και ξέρω πως δεν είναι η πρώτη φορά…έχω κάνει και άλλους έτσι…αλήθεια ψάχνω…ψάχνω…ψάχνω…ψάχνω… τον πραγματικό μου εαυτό…όχι τη μαριονέτα…
Σε φιλώ…
(Κάτι απίθανο συνέβη μόλις τελείωσα τη φράση…)
Μια παγωμένη μαριονέτα είμαι με ξεχειλωμένα σκοινιά…
Η Μαριονέτα
Μαριονέτα θύμισε η ζωή μου σήμερα...
Μαριονέτα άκουσε η ψυχή μου σήμερα...
Μαριονέτα άγγιξε το κορμί μου σήμερα…
Μαριονέτα φίλησε το μυαλό μου σήμερα...
Μαριονέτα έγινα μες το χρόνο σήμερα...
Μαριονέτα κούνησα μες το λόγο σήμερα
Μαριονέτα γύρευα μες την άμπωτη σήμερα…
Μαριονέτα ένιωσα μες τη καρδιά σήμερα…
Μαριονέτα φόρεσα και τα λάθη μου αναγνώρισα…
01:46
Αλέξανδρος Νέρος
Αλέξανδρος Νέρος
Wednesday, November 12, 2008
Στο Καφέ Ανατολικόν-InMeus
Subscribe Free
Add to my Page
Στο Καφέ Ανατολικό το χρώμα βρίσκω...
Στο Καφέ Ανατολικό είναι γιορτή...
Στο Καφέ Ανατολικό η αγάπη είναι...
Στο Καφέ ανατολικό η ζωή ανοίγει...
Στο Καφέ Ανατολικό η μουσική μαγεύει...
Στο Καφέ Ανατολικό σε συναντώ...
Στο Καφέ Ανατολικό...
Στο Καφέ Ανατολικό σε θέλω...
Στο Καφέ Ανατολικό σ’ αγγίζω...
Στο Καφέ Ανατολικό σε πίνω...
Στο Καφέ Ανατολικό σ’ ορίζω....
Στο Καφέ Ανατολικό...
Τραγούδι- Μουσική-Midi Performance: Βάσια Αστράφτη
Στίχοι: Αλέξανδρος Νέρος
Tuesday, November 4, 2008
συναυλία kitaro
25 Οκτωβρίου Μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης..
..και ανοίγουν οι πόρτες στις 21:00 ακριβώς…
Δεν θα σχολιάσω τη διέλευση του Έλληνα στο μέγαρο..
Δε θα σχολιάσω επίσης και τις μπότες μιας κυρίας που έγιναν άχρονο ρυθμικό μοτίβο στη μέση της συναυλίας, μιας και το αφεντικό τους αποφάσισε να αναχωρήσει..
Είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο αυτά και άμα αρχίσω είναι άγνωστο πότε θα σταματήσω..
Σε γενικές γραμμές η συναυλία ήταν μέτρια. Πιο συγκεκριμένα..
Ο Kitaro.. ξεχωριστή μορφή.. ξεκινάει ταπεινά και λιτά με τα μεταλλικά «κιούπια» του με ήχους σαν του agogo..
Και εκεί που μας βάζει για τα καλά στο mood να σου το χειροκρότημα..
Ξεκινά το 2ο κομμάτι και μόλις τελειώνει να σου πάλι το χειροκρότημα..
Αυτό γινότανε για 2,5 ώρες περίπου.. με τον κόσμο να διακόπτει τη «μαγεία» της μουσικής πολλές φορές χειροκροτώντας πριν ακόμα τελειώσει το κομμάτι.. Χάσαμε την μεταφορά από το ένα κομμάτι στο άλλο που εμφανώς είχε σχεδιάσει ο Kitaro…
Αυτό θα μπορούσε να διορθωθεί με εκπαίδευση του κοινού υπό την ευθύνη του Μεγάρου Μουσικής και για άλλες συναυλίες.
Δε λέω να μη χειροκροτάτε.. χειροκροτήστε στην αρχή για το καλωσόρισμα του καλλιτέχνη και στο τέλος για το ευχαριστώ και την επιβράβευση.
Δεν ξέρουμε να ακούμε σα λαός.. αυτό είναι γεγονός..
Θα συνεχίσω με μία αναφορά στην ηχοληψία.. Εμείς που καθόμασταν στο τέλος της πλατείας ήταν λες και ακούγαμε μουσική από το ράδιο.. τελείως επίπεδη. Δεν έφταιγε μόνο η «σπηλιά» στην οποία βρίσκονται οι θέσεις ΄Γ ζώνης (με ταβάνι το πάτωμα του εξώστη).. Η μικροφωνική «σκότωσε» το βάθος.. Αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα για το οποίο πολλοί μαζί με εμένα περίμεναν, «πέθανε» στην ηχοληψία.. Οι καημένοι οι Ιάπωνες (που έτυχε να έχουν την κονσόλα τους πίσω από μένα) κρατούσαν ένα πακέτο με χαρτιά που αναγράφονταν οι αριθμοί από τα leadακια αλλά δεν είδα κανέναν Έλληνα να είναι εκεί να τους βοηθήσει.. Αμφιβάλω αν κάποιος ενημέρωσε τον Kitaro και την ομάδα του για την ηχητική του μεγάρου.. Αν μάλιστα του είπαν ότι είναι ίδιο με το μέγαρο μουσικής Αθηνών ακόμα χειρότερα.. Να λοιπόν πως, τελευταίας τεχνολογίας midi sequencers, πανάκριβα μουσικά όργανα που συνδυάζονται με το «σοφό» μυαλό ενός συνθέτη και άξιων μουσικών συνοδειών, βγάζουν ένα αποτέλεσμα ηχητικής τάξης σαν αυτό της της κάρτας ήχου του υπολογιστή μου.
Όλα αυτά φυσικά δε θα επηρεάσουν το θαυμασμό μου για τον εν λόγω καλλιτέχνη. Αλλά το ευαίσθητο μουσικό αυτί μου αρνείται να ανέχεται «παραφωνίες» οι οποίες είναι το τραγούδι ενός κάβουρα στη τσέπη.. Είναι κρίμα.
..και ανοίγουν οι πόρτες στις 21:00 ακριβώς…
Δεν θα σχολιάσω τη διέλευση του Έλληνα στο μέγαρο..
Δε θα σχολιάσω επίσης και τις μπότες μιας κυρίας που έγιναν άχρονο ρυθμικό μοτίβο στη μέση της συναυλίας, μιας και το αφεντικό τους αποφάσισε να αναχωρήσει..
Είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο αυτά και άμα αρχίσω είναι άγνωστο πότε θα σταματήσω..
Σε γενικές γραμμές η συναυλία ήταν μέτρια. Πιο συγκεκριμένα..
Ο Kitaro.. ξεχωριστή μορφή.. ξεκινάει ταπεινά και λιτά με τα μεταλλικά «κιούπια» του με ήχους σαν του agogo..
Και εκεί που μας βάζει για τα καλά στο mood να σου το χειροκρότημα..
Ξεκινά το 2ο κομμάτι και μόλις τελειώνει να σου πάλι το χειροκρότημα..
Αυτό γινότανε για 2,5 ώρες περίπου.. με τον κόσμο να διακόπτει τη «μαγεία» της μουσικής πολλές φορές χειροκροτώντας πριν ακόμα τελειώσει το κομμάτι.. Χάσαμε την μεταφορά από το ένα κομμάτι στο άλλο που εμφανώς είχε σχεδιάσει ο Kitaro…
Αυτό θα μπορούσε να διορθωθεί με εκπαίδευση του κοινού υπό την ευθύνη του Μεγάρου Μουσικής και για άλλες συναυλίες.
Δε λέω να μη χειροκροτάτε.. χειροκροτήστε στην αρχή για το καλωσόρισμα του καλλιτέχνη και στο τέλος για το ευχαριστώ και την επιβράβευση.
Δεν ξέρουμε να ακούμε σα λαός.. αυτό είναι γεγονός..
Θα συνεχίσω με μία αναφορά στην ηχοληψία.. Εμείς που καθόμασταν στο τέλος της πλατείας ήταν λες και ακούγαμε μουσική από το ράδιο.. τελείως επίπεδη. Δεν έφταιγε μόνο η «σπηλιά» στην οποία βρίσκονται οι θέσεις ΄Γ ζώνης (με ταβάνι το πάτωμα του εξώστη).. Η μικροφωνική «σκότωσε» το βάθος.. Αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα για το οποίο πολλοί μαζί με εμένα περίμεναν, «πέθανε» στην ηχοληψία.. Οι καημένοι οι Ιάπωνες (που έτυχε να έχουν την κονσόλα τους πίσω από μένα) κρατούσαν ένα πακέτο με χαρτιά που αναγράφονταν οι αριθμοί από τα leadακια αλλά δεν είδα κανέναν Έλληνα να είναι εκεί να τους βοηθήσει.. Αμφιβάλω αν κάποιος ενημέρωσε τον Kitaro και την ομάδα του για την ηχητική του μεγάρου.. Αν μάλιστα του είπαν ότι είναι ίδιο με το μέγαρο μουσικής Αθηνών ακόμα χειρότερα.. Να λοιπόν πως, τελευταίας τεχνολογίας midi sequencers, πανάκριβα μουσικά όργανα που συνδυάζονται με το «σοφό» μυαλό ενός συνθέτη και άξιων μουσικών συνοδειών, βγάζουν ένα αποτέλεσμα ηχητικής τάξης σαν αυτό της της κάρτας ήχου του υπολογιστή μου.
Όλα αυτά φυσικά δε θα επηρεάσουν το θαυμασμό μου για τον εν λόγω καλλιτέχνη. Αλλά το ευαίσθητο μουσικό αυτί μου αρνείται να ανέχεται «παραφωνίες» οι οποίες είναι το τραγούδι ενός κάβουρα στη τσέπη.. Είναι κρίμα.
Tuesday, October 21, 2008
Monday, October 6, 2008
dont fade away...(english version)
don't fade away...
song by dead can dance...
video composer ....vasia astrafti..:-)